Rozdział 5

***

Wysoka blondynka siedziała, na fotelu, w rogu pokoju. Była bardzo słaba, głowa ją bolała.

-Ludmiła...-do pokoju wszedł jej chłopak.-Gdzie jesteś, kotku?

-Tu..-zachrypnięty głos dziewczyny-W salonie.

Mężczyzna powędrował do ukochanej.

-Lu, jesteś strasznie blada! Jak się czujesz?-zapytał zatroskany.

-Źle. Głowa mnie boli, gardło też.-wstała.

-Lepiej się połóż. Zrobię Ci herbatę. 

-Nie trzeba. Tylko podaj mi pilota do telewizora.-poprosiła.

Chłopak zrobił to, o co poprosiła go Ferro. Jednak nie pooglądała długo gdyż do pokoju wtargnęła zezłoszczona Francesca.

-Nawet nie wiesz co mi się przytrafiło! Byłam z Leonem, Marco i Larą w kinie a potem restauracji i...-przerwała i zlustrowała przyjaciółkę wzrokiem.-Lu, wszystko dobrze?

Blondynka popatrzyła Włoszce w oczy. Pojedyncze łzy zaczęły spływać po policzkach Ludmiły.

-Nie, Fran. Czuje się okropnie.-jęknęła.-Jestem potworem, Fran! Potworem!

-Ależ co ty mówisz?-brunetka nie odrywała od niej wzroku.

-Federico jest w domu?-zapytała po chwili Argentynka.

-Nie. Wpuścił mnie do mieszkania i wyszedł. A teraz powiedz mi, co się z Tobą dzieje?

-Francesco, kochana Francesco! Ja jestem w ciąży!-płakała.

-Jak to, w ciąży?-prawie krzyknęła.-Dalej nic nie rozumiem... Co w tym złego? 

-Ależ, Fran. Fede co dopiero mi mówił, że nie jest gotowy na dziecko!

Nastała cisza. Ani Resto, ani Ferro nie wiedziały co powiedzieć. 

-On na pewno zrozumie.-szepnęła Włoszka.-Wszystko się ułoży. 

-Nie! Nic się nie ułoży! Federico będzie na mnie okropnie zły.

Wtedy obie kobiety usłyszały szuranie klucza w zamku. Po chwili do pomieszczenia wszedł chłopak Ludmiły.

-Em... Wy dwoje, musicie sobie coś wyjaśnić.-powiedziała na jego widok brunetka po czym opuściła salon i powędrowała do łazienki by obmyć zapłakaną twarz. 

-Co się stało?-zapytał chłopak i przyklęknął przy fotelu na którym dalej siedziała blondynka. 

-Kochanie... Obiecasz, że nie będziesz krzyczeć?

-Obiecuje. No mów.-położył jej dłoń na ramieniu. 

-Ja jestem w ciąży-powiedziała po czym wybuchnęła płaczem.
Jednak Włoch zamiast się zezłościć złożył na jej ustach pocałunek.

 

***

-Natalia, to już nie są żarty.-Maxi popatrzył w oczy swojej dziewczyny.-Zaczęłaś palić, pić i ćpać. Nie znałem Cię od tej strony. 

Brunetka tylko zaśmiała się po czym podeszła do drzwi wyjściowych.

-Gdzie się wybierasz?-podszedł do niej Ponte.-Jest już późno.

-Jestem już dorosła i sama decyduje o tym, gdzie idę i kiedy.-odparła obojętnie. 

-Mimo swojego wieku, zachowujesz się jak pięciolatka.-złapał ją za rękę. 

-Maxi, daj już sobie spokój. Nie wiem w ogóle, po co tu przylazłeś.

-Boże, Natalia! Czy ty już nic nie pamiętasz?!-brunet popatrzył smutno w jej stronę. 

Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Wbiła wzrok w podłogę. 

-Dokładnie dziś, jest nasza rocznica. Jesteśmy parą już rok. Chciałem Cię zabrać do restauracji, do kina. A ty otwierasz mi paląc papierosa.-posmutniał.-Mam wrażenie, że tylko ja dbam o ten związek. 

-Maxi, ja...-zaczęła.-Nie wiedziałam. 

-Ty nic nie wiesz! Cały czas widzę Cię z alkoholem bądź skrętem. Naty, kocham Cię jak szalony i zawsze będę. Jednak musisz coś w sobie zmienić. Pomogę Ci rzucić nałóg.

-Też Cię kocham, Maxi. Najbardziej na świecie.-przytuliła go.-Przepraszam, tak bardzo Cię przepraszam.

Stali przytulając się parę minut. Gdy się od siebie odczepili wrócili do salonu w którym przed chwilą byli. Usiedli na kanapie. 

-Naty... Może, zechciała byś iść jeszcze dziś ze mną, na kolacje rocznicową...?-zapytał chłopak.

-Tak. Wybrała bym się.-uśmiechnęła się.-Tylko się przebiorę. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zero Leona i Marco :D A o Larze to już nie wspomnę xd Mamy za to Ludmiłę w ciąży i rocznice Naxi c: Mam nadzieje że nie jesteście źli *--* Uznałam, że na tym blogu są potrzebne też inne postacie, niż te, które znajdują się na szablonie :3 Tak czy siak-macie tu rozdział i cieszcie się :D